Taniec połamaniec

Dziś w mrowisku wielkie święto.

Z tej okazji każda mrówka 

spieszy w stronę głównej sali,

bo za chwilę – potańcówka.

Już tunele oświetlone,

słodki nektar czeka w barze,

a na środku Pan Wodzirej

i Królowa w pierwszej parze.

Na estradzie trzech muzyków

na znak od Królowej czeka,

więc władczyni klaszcze w dłonie.

- Zaczynamy, czas ucieka!

Niezbyt głośno, delikatnie

pierwsze tony dał basista,

a po chwili – łubu-dubu –

zawtórował perkusista.

Gdy w grę weszła harmonijka,

pan Wodzirej ruszył w tany.

- Dziś wieczorem, zamiast marszu,

tylko bigbit będzie grany!

W tańcu tworzy nowe kroki,

wygibasy w lewo, w prawo,

a publika i tancerze

krzyczą: – Brawo, mistrzu, brawo!

Wszyscy tańcem zachwyceni,

piruety wykręcają,

nagle kroki im się mylą,

bo muzycy przyspieszają.

Coraz szybciej gra orkiestra,

coraz szybsze są obroty.

Mało kto ma w głowie taniec,

większość – wytrzeszcz i zawroty.

Nikt nie może przestać pląsać,

wszystkim z czoła pot się leje.

Czy to może jakieś czary?

Co się dzieje? Co się dzieje?

Mrówki ledwie nadążają,

a kapela nie przestaje.

Grają szybciej, coraz szybciej –

prawie zemdlał jeden grajek.

Na parkiecie zamieszanie.

To dopiero widowisko –

tańczą jakby mieli drgawki,

pomyliło im się wszystko.

Pierwszy upadł pan Wodzirej.

- Ratuj, Generale drogi!

Lecz Generał też upada,

bo splatały mu się nogi.

Potem było tylko gorzej:

ktoś mu usiał na odwłoku,

jakiś żołnierz depcze głowę,

czyjaś stopa kłuje w boku.

Nim się obaj pozbierali,

wszystkie mrówki już leżały

i splecione w jedną hałdę

nieszczęśników przygniatały.

A orkiestra? Dziw nad dziwy:

instrumenty oszalały!

Wyskoczyły z rąk muzyków

i jak w transie same grały.

Pewnie grałyby do rana,

lecz się mocno uszkodziły:

harmonijka się zapchała,

pałki bez sił w bębny biły.

Gdy ostatnia struna pękła

i gitara grać przestała –

nastąpiła błoga cisza,

odetchnęła cała sala.

Roztrzęsione, obolałe,

rozplatały się powoli.

Będą tańczyć tylko marsza –

połamaniec bardzo boli.