Awantura w jeziorze

Zwołały leszcze zebranie

i wygłosiły kazanie:

- W jeziorze aż kipi woda,

taka panuje niezgoda.

Wybierzmy sobie sędziego,

prawego i rozumnego

i niechaj przemierza wody

i godzi zwaśnione rody.

- Doprawdy, pomysł wspaniały –

odezwał się jazgarz mały –

lecz która z ryb niezawodna,

takiego urzędu godna?

I tu zaczęły się zwady,

bo wszystkie chcą tej posady.

I sumy, i sandacz, i troć,

i karaś, trzy liny i płoć.

Wypłynął szczupak do przodu:

– Ja wam nie sprawię zawodu!

Wybierzcie mnie na sędziego,

bo nie znajdziecie lepszego!

Zgłosiły sprzeciw dwie płocie:

- On łyka narybek w locie!

Na jego widok, jak wiecie,

cierpną nam płetwy na grzbiecie.

Sandacza – wzdręgi się bały,

suma – ukleje nie chciały.

Każdy miał coś do każdego,

każdy ród wybrać chciał swego.

Na pomysł wpadły węgorze,

że sędzią karp zostać może.

Szlachetny jest i moralny,

kandydat wprost idealny.

Karp zerka w lewo i w prawo,

już wszyscy biją mu brawo,

lecz on się wcale nie cieszy,

ten wybór bardzo go peszy.

Do tego, gdy ujrzał z boku

iskierkę w szczupaka oku,

odwrócił się błyskawicznie

i uciekł stamtąd panicznie.

I znów zawrzało w jeziorze,

nie myślą o mediatorze

i nikt już leszczy nie słucha,
od nowa kłótnia wybucha.

Znów doszło do szarpaniny.
Szczupaka kąsają liny,
rzucił się sandacz na trocie,
lecz te ukryły się w grocie.

Spór chciały łagodzić leszcze,
lecz słowa nie rzekły jeszcze,
a już się sum na nie dąsa
i wściekle podkręca wąsa.

Wpadł karaś pomiędzy płocie,
lecz nie dał rady tej flocie,
wycofał się więc z pośpiechu,
wywołał tym salwę śmiechu.

Z daleka karp obserwuje,
jak lin się z leszczem mocuje,
a woda wokół się pieni -
natury ryb nic nie zmieni.

Ludzie od lat powiadają,
że ryby głosu nie mają.
Oj, wielce by się zdziwili,
gdyby tu byli w tej chwili.