Dąbrowa

W wielkim lesie wielkie drzewa,

do nieba prawie sięgają,

zielonymi czuprynami

chmury drapią i czochrają.

Cienkie, grube, młode, stare,

konarami w łapki grają,

kiedy wiatr je chce tarmosić,

żołędziami weń rzucają.

Może głodne jakieś zwierzę?

Może ktoś pokoju szuka?

Coś przekąsić - żaden problem,

znaleźć dziuplę - żadna sztuka. 

Wśród listowia ptasie trele,

w dziuplach ciągła krzątanina,

a na ściółce, wśród korzeni,

dzik z rodziną trufle wcina.

Dobrze żyje się w dąbrowie,

wszystkim służy ta wspólnota.

Drzewa mają towarzystwo,
a zwierzęta żyłę złota.