O rzepie Czepie, jego żonie i wuju Leonie

Bryś po polu ganiał gapy,

aż go zabolały łapy,

Przysiadł sobie pod łopianem.

- Lepiej stąd popatrzę na nie.

Kiedy biedaczysko usnął

i ogonem łopian musnął,

rzep Czep czepił się ogona,

a za Czepem jego żona.

Teraz mogą świat pozwiedzać

i kuzynów poodwiedzać,

Ja bym chciała – mówi żona –

wpaść z wizytą do Leona.

Leon, wujek rzepa Czepa - 

sama mądrość, sama krzepa.

Od lat znany jest w powiecie,

że wędruje wciąż po świecie.

Zwiedził całą okolicę,

wszystkie pola i winnice,

był w zagrodach i w lecznicy,

na jarmarku i w stanicy.

Znaleźć środek lokomocji

trudna sprawa, dreszcz emocji.

Ciężko lisią kitę złapać,

czy na sroki grzbiet się wdrapać.

Wspominają obydwoje

wuja bystrość i podboje,

a pies ciągle przy łopianie.

Marne szanse na zwiedzanie.

Nagle ogon się poruszył.

– Och, jedziemy – Czep się wzruszył.

Żona aż poczerwieniała

i o mało nie zemdlała.

Lecz Bryś zamiast w świat popędzić,

w budzie wolał dzionek spędzić.

Nim się rzepy oderwały,

z oczu zniknął im świat cały.