Jak osiołek wiązał uszy

Spojrzał osiołek do wiadra z wodą, 

zobaczył swoje odbicie.        

-Och, jakie moje uszy są długie -

i znieruchomiał w zachwycie.

Patrzy osiołek, umysł wytęża,

wygina uszy na boki.

Całe podwórko śmieje się z niego,

- teraz mu wiszą jak troki.

Próbuje zrobić z uszu kokardę,

ale się zbyt zaplątały,

zrobił się węzeł na czubku głowy

i tak biednemu zostały.

Kaczki i kury wciąż chichotały

i konie rżały ze śmiechu,

lecz on nie słyszał i spacerował

dumnie jak paw, bez pośpiechu.

Prosiak z uciechy w błocie się tarzał,

baran łbem walił o ścianę.

Gdy wszyscy mieli ubaw po pachy,

osiołek raczył się sianem.

Mama osiołka wyszła ze stajni,

patrzy zdumiona na syna.

Chciała go zganić, lecz już po chwili

i ona śmiać się zaczyna.

Chociaż mu szybko uszy rozplotła,

zwierzęta dalej się śmiały

i jeszcze długo całe zdarzenie

co jakiś czas wspominały.